مسئله سینمای ما این است که ارگانها دارند جوان وارد میکنند اما با یک ورکشاپ و کلاس کسی فیلمساز نمیشود، ولی به اینها میلیاردها پول میدهند و میآیند فیلم سینمایی میسازند.
علی ملاقلیپور فیلمساز و فرزند مرحوم رسول ملاقلیپور در گفتوگو با اکبر نبوی در برنامه قاف به نکات جالبی اشاره کرده است و به آسیب شناسی برخی مسائل این روزهای سینمای ایران پرداخته است.
در بخشهای از حرفهایش به طرح واقعیتهای پرداخته است که بسیاری از سینماگران هم دقیقا به این مشکلات اشراف دارند ولی یا از بیان آن گریزانند - حال به هر دلیلی - یا اینکه توان و رمقی باقی نمانده است تا درباره این قضایا حرف بزنند.
علی ملاقلیپور در بخشی از سخنانش میگوید: «فیلمسازان جوان معضل سینما شدند. مسئله سینمای ما این است که ارگانها دارند جوان وارد میکنند اما با یک ورکشاپ و کلاس کسی فیلمساز نمیشود. ولی به اینها میلیاردها پول میدهند و میآیند فیلم سینمایی میسازند.
بچه مذهبیها که غالبا بچههای خالصی هم هستند ولی بیسوادند از نظر تجربی، غرور پنهان دارند. به همهشان میگویم بروید دستیاری کنید، شاگردی کنید، این چه بازاری است که همه یک شبه میخواهید اوستا بشوید.
یک اتفاقی که افتاده این است که بازیگرها نمیآیند سر فیلم اینها یا عصبانی میشوند میگویند «بازیگر سر صحنه حرف منِ کارگردان را قبول نمیکند. کارگردان باید تعیین کند یا بازیگر؟» گفتم هیچ کدام، فیلمسازی تعامل است، تو باید دستیاری میکردی و میفهمیدی.»
حیات سینما باید بر خودش متکی باشد و یک داستان بسیار ساده دارد، ساختن فیلم خوب و جذاب، کشاندن مخاطب به سینما یا در سالهای اخیر بنابر تغییرات تکنولوژی میتوان گفت حتی کشاندن بیننده پای تلویزیونهای هوشمند و دیدن آن فیلمها از طریق سکوهای اینترنتی یا همان VODها.
این سرمایهگذاری نهادها و سازمانها برای سینمای ایران حکم اعتیاد به دوپینگ برای ورزشکاران را دارد که اگر آن نباشد دیگر بدنش حتی توان همان حرکات سابق و عادی گذشتهاش را ندارد. بله متاسفانه سینمای ایران معتاد به دوپینگ شده است و عاقبتش هم معلوم است.