پس از نخستین نمایش جهانی فیلم «شقایق» در جشنواره فیلم نیویورک، این پرسش مطرح می‌شود که آیا دنیل دی-لوییس برای بازی در این فیلم می‌تواند به کمیاب‌ترین جایگاهی که تاکنون یک بازیگر، در اسکار به دست آورده، برسد؟
بازگشت دنیل دی-لوییس به سینما و اجرای پرقدرتش، او را در مسیر دریافت چهارمین جایزه اسکار در کنار کاترین هپبورن به عنوان رکوردادران تاریخ جوایز اسکار قرار می‌دهد.
پس از نخستین نمایش جهانی فیلم «شقایق» در جشنواره فیلم نیویورک، این پرسش مطرح می‌شود که آیا دنیل دی-لوییس برای بازی در این فیلم می‌تواند به کمیاب‌ترین جایگاهی که تاکنون یک بازیگر، در اسکار به دست آورده، برسد؟
او در این فیلم به کارگردانی پسرش رونان دی‌لوئیس در نقش مردی ظاهر شده است که از گذشته‌ای خشونت‌بار می‌آید و اکنون با زندگی و روابط خانوادگی گسسته‌اش روبه‌رو می‌شود. دی-لوییس بار دیگر نقشی یافته که ارزش توجه دارد و این بازیگر نامزد شش دوره اسکار بهترین بازیگر مرد و سه‌بار برنده این جایزه را در مسیر یک اسکار دیگر قرار داده است.
اجرای پرشکوه و تأثیرگذارش از جمله مونولوگی تکان‌دهنده که در یک برداشت کلوزآپ مداوم فیلم‌برداری شده، این احساس را ایجاد می‌کند که آکادمی اسکار دست‌کم آماده است هفتمین نامزدی بازیگری او را ثبت کند و حتی احتمالا چهارمین اسکارش را به او بسپارد.
این آمار ویژه، تنها متعلق به کاترین هپبورن است؛ او نخستین اسکارش را در سال ۱۹۳۳ برای «شکوه صبح» گرفت و سپس ۳۴ سال صبر کرد تا دومین جایزه بهترین بازیگر زن را برای «حدس بزن چه‌کسی برای شام می‌آید» در سال ۱۹۶۷ دریافت کند. او سال بعد برای «شیر در زمستان» جایزه دیگری گرفت (که به‌طور نادر با باربارا استرایسند مشترک بود) و سرانجام در سال ۱۹۸۱ برای «روی گلدن پاند»چهارمین اسکارش را برد که دستاوردی خارق‌العاده طی ۴۸ سال فعالیت سینمایی برای او رقم زد.
